Toen zei Ik: "Er moet licht zijn!"
En er was licht.
En Ik zag dat het licht goed was.
Het moge duidelijk zijn: we hebben eindelijk onze eigen aansluiting op het electriciteitsnetwerk, een resultaat dat niet zonder slag of stoot bereikt is.
In 2012, tijdens de aanleg van de fundering, adviseerde onze buurman (de enige die op dat moment regelmatig aanwezig was) om geen tijdelijke electriciteitsaansluiting aan te leggen. Door een kabel over de omheining te gooien kon ik gebruik maken van zijn electriciteit en hoefde ik geen kastje te kopen van 2.000 złoty. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens de hele bouw ben ik afhankelijk geweest van electriciteit van eerst de buurman, daarna de overbuurman.
Er komt echter een tijd dat je toch echt een eigen aansluiting moet aanleggen en dankzij deze truc meende ik de tijdelijke aansluiting te kunnen overslaan. Helaas, het enige waar ik geen rekening mee hield, was het energiebedrijf en de helaas nog erg communistische mentaliteit die daar heerst. Zo kreeg ik te horen dat de aanleg van de uiteindelijke aansluiting (alhoewel het hele papierwerk al gedaan is) gepland is voor... november 2015. Omdat een half jaar in Otwock wonen zonder electriciteit niet tot de mogelijkheden behoort, moesten we dus tóch nog een tijdelijke aansluiting aanleggen die... in technisch opzicht identiek is aan de definitieve aansluiting.
Ook de manier waarop klanten behandeld worden is... "interessant". Dit heb ik afgelopen maandag mogen ervaren. Nadat ik een document kwam brengen dat niet nodig bleek te zijn, kreeg ik zeer concrete instructies: wacht thuis totdat je een factuur krijgt, betaal deze, bel een paar dagen later eventueel op om te vragen of de betaling is verwerkt en kom dan hierheen voor een document waarmee je vervolgens een contract ondertekent voor het leveren van electriciteit. Op dinsdag 10 februari ontving ik de factuur, 10 minuten later was hij betaald en op vrijdag 13 februari belde ik op om te conroleren of de betaling verwerkt was. "Ja, ik zie hem in het systeem. Tot maandag!"
Maandagmorgen, 16 februari, een uur of 9 's morgens. Na een uur reistijd meldde ik me bij de klantenservice van PGE. Geen goedemorgen, geen sorry, maar slechts: "Nee, ik geef u dat document niet en degene die over uw dossier gaat is ziek dus komt u een andere keer maar terug." BOEM. Ik stotterde wat. "Ja het is toch zeker niet mijn schuld dat die persoon ziek is?"
En toen barstte de bom.
"De directeur graag."
"Die kan niets voor u..."
"DE DIRECTEUR!!! HIER!!! NU!!!" (en de directeur hoorde dat vermoedelijk ook).
Ik heb vaak problemen met mijn assertiviteit, maar hier knapte er iets bij mij. Iedereen die ik het later die dag vertelde, bevestigde dat dit een ronduit onbeschofte reactie was. Zelfs voor een Pools voormalig staatsbedrijf.
In kamer 26 had ik een kort gesprek met de directeur, waarin ik in duidelijke taal heb gezegd dat een dergelijke behandeling absoluut onacceptabel is en dat je bij een normaal bedrijf zoiets maar één keer hoeft te proberen. PGE is echter geen normaal bedrijf. Het is misschien een beursgenoteerde onderneming, maar de mentaliteit van de werknemers is nog dezelfde als 30 jaar geleden: we kunnen u maken wat we willen en wat gaat u daar tegen doen?
De directeur begreep het. Twintig minuten later had ik het document in handen, nog eens een half uur later ondertekende ik het contract.
Goed, vandaag werd door twee heren van hetzelfde bedrijf de electriciteitsmeter geplaatst. Mijn electriciën moest nog snel komen opdraven omdat er iets ontbrak in de hoofdaansluiting, maar een half uurtje later... brandden de lampjes en had ik eindelijk eigen stroom.