Woningjacht

Voor degene die interesse heeft, springen we terug in de tijd...

September 2006: Even had ik geen zin meer om me nog langer te verdiepen in het kopen van onroerend goed in Polen. Warschau, ul. Rembielińska, prachtige flat op de 9e verdieping met ramen van de vloer tot het plafond. Schitterend uitzicht op het panorama van de hoofdstad. Omdat projectontwikkelaar Edbud het pand (in aanbouw) eerder opkocht van een failliete ontwikkelaar, was de prijs zeer aantrekkelijk. Helaas ontdekten we al snel dat een reservering bij Edbud net zoveel waard is als een rol toiletpapier bij Tesco. “Uw reservering is bevestigd. Binnen 3 dagen dient u de eerste aanbetaling te doen”. Toen we na 2 dagen met het geld binnen kwamen, was de flat net een uur verkocht. We konden hoog of laag springen, op onze handen gaan staan of een drievoudige salto maken - het hielp allemaal niets. De koop werd niet ongedaan gemaakt. “We hebben nog andere leuke flats, hoor...” Het lijstje met de pauselijke zegen eindigde met wat glasgerinkel op de vloer en een vloekende en scheldende receptioniste was het laatste wat ik van Edbud hoorde.

Kunnen we kwaad zijn op projectontwikkelaar Edbud? Wellicht, alhoewel ik sterk betwijfel of Edbud alleenrecht heeft op dit soort walgelijke praktijken. De conjunctuur zorgt er momenteel voor dat ontwikkelaars feitelijk kunnen doen wat ze willen. Het maakt niets uit wanneer men een klant behandelt als oud vuil, de volgende 5 staan al in de rij. In een periode waar flats soms verkocht worden voordat de ontwikkelaar überhaupt beschikt over een bouwvergunning, hoeven de grote jongens zich niet bepaald zorgen te maken over een ontevreden klant meer of minder. Achteraf hoeven we echter geen spijt te hebben. Alles gebeurt met een bepaalde bedoeling, wordt wel gezegd. De kater van Edbud hebben we uiteindelijk overwonnen. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan...

2006 en 2007: twee jaren waarin de prijzen van onroerend goed in Polen, met name in de grote steden, omhoog schieten als vuurpijlen. Ergens in de eerste helft van 2007, tijdens een wandelingetje bij ons in de buurt, viel mijn oog op een interessante investering (bescheiden appartementencomplex, 4 etages) en hoorde van de ontwikkelaar dat de prijs rond de 8.000 złoty per vierkante meter was, wist ik het meteen. Zo'n 600.000 złoty (toen zo'n € 147.500) voor een flat, waarbij de muren niet van jezelf zijn en waar bovendien nog kosten (reken op teminste 100.000 złoty) bijkomen voor de hele inrichting? Geen sprake van.

Zo begon voor ons de zoektocht naar een mooi, rustig perceel, niet te ver van Warschau. Ik richtte me op percelen op een afstand van max. 30 km van het stadscentrum, waarbij het mij verder weinig uitmaakte aan welke zijde van Warschau het bewuste perceel zou liggen.

Tussen juni 2007 en mei 2008 passeerden diverse kavels de revue. Lipowo bij Glinianka, Boża Wola bij Błonie, Kampinos, Wielgolas Brzeziński bij Halinów, Robercin bij Piaseczno. Sommige percelen vielen af omdat de ligging bijzonder ongunstig was (bij een drukke weg of amper 100 meter van een gigantische GSM-mast). Van één perceel herinnerde ik me dat ik an sich tevreden was, maar dat de makelaar het verknalde. De dame liet iets te duidelijk merken dat het haar enkel om de provisie te doen was en dat ze - naar haar mening - niets voor dat geld hoefde te doen. Ik probeerde zowel percelen zonder als met makelaar en was in beide gevallen ontevreden. Het gebeurde zelfs een keer dat mijn betere helft haar uiterste best moest doen om mij te stoppen - iets waar ik haar nu dankbaar voor ben.

Op zekere dag vond ik via internet een wel erg aparte advertentie. De gemeente Otwock ging via een openbare veiling een kavel verkopen. De advertentie was van een makelaar, welke zo'n 300 złoty van mij wilde voor gedetailleerde informatie over de veiling. Leuk, maar die informatie zal toch zeker ook wel op de website van de gemeente Otwock staan?

Wonen in Otwock, het idee sprak me onmiddellijk aan. Schone lucht (ooit was Otwock het kuuroord voor de jetset van Warschau), bosrijke omgeving, relatief rustige route naar Warschau. Een vriendelijke dame van de afdeling architectuur en openbare ruimte in het gemeentehuis hielp me aan meer informatie over de veiling. “U weet dat de veiling al voor de vijfde keer wordt gehouden?” Stop. Alarmbellen. Waarom was er tijdens de vorige vier veilingen niemand geïnteresseerd? Een bezoekje maakte snel het een en ander duidelijk. Ook ik hoef geen perceel waar een serie 30 kV draden boven hangen, waardoor de ene helft van het perceel überhaupt niet bebouwd mag worden, terwijl je kansen op leukemie op de andere helft exponentieel toenemen.

Dit perceel werd het vanzelfsprekend niet, maar de directe omgeving (nieuwe woonwijk in ontwikkeling, Otwock-Jabłonna) was erg interessant...