0.17: ...ik zei: een bouwjournaal...

Wederom voel ik mij gesterkt in mijn opvatting dat een gigantisch aantal ambtenaren in Polen onmiddellijk vervangen dient te worden. Of misschien moet hun functie gewoon opgeheven worden. Indien talloze onnodig gecompliceerde, bureaucratische procedures tegelijkertijd zouden worden vereenvoudigd, zou Polen absoluut stukken beter gaan functioneren. Het verkrijgen van een bouwvergunning en de daaraan verwante processen zijn hier een uitstekend voorbeeld van. In plaats van 3 instellingen en een tiental ambtenaren zou dit hele proces ook prima kunnen worden uitgevoerd door 1 (één) ambtenaar.

Dagdromen is altijd leuk. Voorlopig zal er geen sprake zijn van een aanzienlijke inkrimping van het Pools ambtelijk apparaat. Voor de omwenteling in 1989 was het beleid in Polen dat er zo veel mogelijk werk moest zijn. Er bestond in de socialistische / communistische ideologie immers niet zoiets als werkloosheid. Na 1989 veranderde de Poolse Volksrepubliek in de Derde Poolse Republiek. Er kwam een andere regering, democratische verkiezingen... maar de verrotte mentaliteit bleef.

Dinsdag 31 mei lukte het om het bouwjournaal op te halen, maar (geheel volgens de traditie bij het Starostwo Powiatowe) niet zonder slag of stoot. Ambtenaar 1 vroeg wat ik wilde. Een bouwjournaal. Ambtenaar 2 ging het bouwjournaal zoeken. „Die is nog niet klaar,” was het enkele tellen later. Arno, tanden op elkaar, sterk zijn en niet opgeven. „Vrijdag is mij telefonisch bevestigd dat hij klaar is.”

Verdorie, een moeilijke interesant. Dit woord zie je in Polen redelijk vaak, uiteraard voornamelijk bij overheidsinstellingen. Volgens het woordenboek is een „interesant” een „klant, koper (afnemer), (form.) cliënt”. Het kan ook nog erger, want soms ben je een petent. Alhoewel dit een erkend Pools woord is, klinkt het voor mij alsof ik uitgescholden wordt. Volgens het woordenboek is een „petent” een „rek(w)estrant”. Tja, daar had ik dus de Van Dale voor nodig: „iem. die rekestreert, die een verzoekschrift heeft ingediend.”

De blik van ambtenaar 1 mag gekwalificeerd worden als een algehele desinteresse. Ze onderzocht een andere stapel en gaf mij mijn bouwjournaal. Bedankt, nu nog graag mijn volmacht. Ik ben immers nog altijd geen eigenaar van de bouwkavel en verricht alle handelingen op basis van een notariële volmacht van Asia. Wel zo handig als ik haar niet overal mee naar toe hoef te slepen. De notaris gaf ons twee afschriften van de volmacht.

Ambtenaar 1: „De volmacht krijgt u niet terug, ik houd het origineel.”
Ik: „Dat is helemaal nergens voor nodig, ik wil die volmacht terug, het is mijn laatste exemplaar.”
A1: „Bij de notaris kunt u een nieuw exemplaar regelen.”
Ik: „Uitsluitend als u de kosten daarvoor wilt vergoeden.”
A1: „Ik mag geen kopie accepteren van een document dat ik zelf niet heb gemaakt.”
Ik: „U kunt nu een kopie maken en zelf verklaren dat de kopie conform het origineel is.”
A1: „Nee, dat kan niet.”
Ik: „Mijn vorige volmacht bevindt zich hier in ditzelfde pand toen ik de bouwvergunning aangevraagd heb. Waarom moeten er twee volmachten in ons dossier zitten?”

Met een nors gezicht doorzocht ambtenaar 1 de stapel papieren. Al snel vond ze de vorige volmacht.

A1: „U hoeft daar mij niet voor aan te vallen. Ik heb uw aanvraag voor de bouwvergunning niet afgehandeld. Bovendien vraagt u zelf om dit soort problemen omdat u zo lang wacht met bouwen.”
Ik: „Wanneer ik wel of niet begin met bouwen is mijn zaak en zeker niet de uwe.”
A1: „Dat klopt, maar u hebt geluk dat u het net haalt; u hebt immers twee jaar de tijd na afgifte van de bouwvergunning.”
Ik: „U bedoelt drie jaar.”
A1: „Nu drie jaar ja, maar voorheen twee jaar.”

Zo, hier heb je je volmacht. En nu opdonderen.

Ik: „Kunt u mij nog vertellen hoe ik de eerste pagina invul?”
A1: „Mijn werk is om u een bouwjournaal te geven, daar stopt mijn verantwoordelijkheid.”

Bovenstaand gesprek is een correcte weergave zoals het daadwerkelijk heeft plaatsgevonden en eigenlijk vind ik dat dieptriest. Ik had nog een klacht in kunnen dienen bij de directeur van de betreffende instelling, maar aangezien ik ooit weer bij deze instelling op bezoek moet...