De hele geschiedenis rondom Mała Holandia begon bij de notaris. Vandaag waren we (Asia en ik) wederom op bezoek bij notaris Barbara Wójcik. En vandaag, 1.547 dagen na het ondertekenen van de notariële akte als gevolg waarvan Asia eigenaresse werd van een bouwkavel aan ul. Jaśminowa in Otwock, is dit eigendom over ons verdeeld. Eindelijk ben ik mede-eigenaar. Eindelijk kan ik met recht zeggen dat het ónze kavel is met ónze fundering en waar (hopelijk dit jaar) óns huis op zal worden gebouwd.
Maar waarom duurde dit ook alweer zo lang?
Toen Polen lid werd van de Europese Unie, bestonden er angsten dat buitenlanders (met name Duitsers) in rap tempo de goedkope Poolse landbouwgrond op zouden kopen. Het land heeft daarom een overgangsregeling bedongen, die stelt dat buitenlanders gedurende 12 jaar vanaf de toetreding (dus tot 1 mei 2016) een speciale toestemming nodig hebben van het Ministerie van Binnenlandse Zaken om onroerend goed te kopen dat is geclassificeerd als landbouwgrond.
Uiteraard kon ik tijdens de aankoop in 2008 een verzoek indienen voor deze toestemming, maar omdat dat vermoedelijk betekend zou hebben dat de transactie niet doorging (de verkopende partij had weinig zin om te wachten op deze bureaucratische procedure) hebben we gekozen voor een andere route. Asia kocht de kavel en nadat de bouwwerkzaamheden waren begonnen, zijn we een procedure gestart om de classificatie van de grond om te zetten van landbouwgrond naar bouwgrond. Normaal gesproken gebeurt dit automatisch na het voltooien van de bouw, maar de procedures bieden ook de mogelijkheid om dit te regelen na aanvang van de bouw. Aangezien onze kavel (he, wat voelt dat heerlijk om te schrijven) sinds eind oktober 2012 geen landbouwgrond meer is, kon ik nu probleemloos mede-eigenaar worden.
Nu weer verder met de winterslaap.
Gelukkig Nieuwjaar!
Maar waarom duurde dit ook alweer zo lang?
Toen Polen lid werd van de Europese Unie, bestonden er angsten dat buitenlanders (met name Duitsers) in rap tempo de goedkope Poolse landbouwgrond op zouden kopen. Het land heeft daarom een overgangsregeling bedongen, die stelt dat buitenlanders gedurende 12 jaar vanaf de toetreding (dus tot 1 mei 2016) een speciale toestemming nodig hebben van het Ministerie van Binnenlandse Zaken om onroerend goed te kopen dat is geclassificeerd als landbouwgrond.
Uiteraard kon ik tijdens de aankoop in 2008 een verzoek indienen voor deze toestemming, maar omdat dat vermoedelijk betekend zou hebben dat de transactie niet doorging (de verkopende partij had weinig zin om te wachten op deze bureaucratische procedure) hebben we gekozen voor een andere route. Asia kocht de kavel en nadat de bouwwerkzaamheden waren begonnen, zijn we een procedure gestart om de classificatie van de grond om te zetten van landbouwgrond naar bouwgrond. Normaal gesproken gebeurt dit automatisch na het voltooien van de bouw, maar de procedures bieden ook de mogelijkheid om dit te regelen na aanvang van de bouw. Aangezien onze kavel (he, wat voelt dat heerlijk om te schrijven) sinds eind oktober 2012 geen landbouwgrond meer is, kon ik nu probleemloos mede-eigenaar worden.
Nu weer verder met de winterslaap.
Gelukkig Nieuwjaar!
